Fr

BLUE

Tamtam rond de Ramadan

Zaterdag 22 April 2023

Tamtam rond de Ramadan

De column van Fatima Llouh (LDV United) die MM onlangs publiceerde leidde tot heel wat reacties: mondelinge, maar ook schriftelijke.

Daartoe behoorden onderstaande opiniestukken van voormalig CCB-directrice Terry Focant en die van ex-CCB-voorzitter Benoît Pirson.
Communiceren staat vrij maar is niet verplicht, door Terry Focant
Dat het opportuun wordt geacht dat adverteerders zich tot een welbepaalde doelgroep richten ter gelegenheid van een religieuze hoogdag, kan ik eventueel wel vatten. Ik snap echter niet waarom deze communicatie moet worden omschreven als een deelname “wie doet mee?”) aan een evenement dat onder de vrije keuze van elk individu valt.
 
“Werken aan een Ramadanstrategie voor volgend jaar biedt niet alleen een opportuniteit, maar moet ook de basis leggen voor een lange termijnstrategie voor inclusie”, aldus de auteur die zich ook afvraagt of merken enkel online communiceren over de ramadan omdat ze zich niet openlijk durven te tonen. Alsof wie niet communiceert rond de ramadan niet zou kunnen bijdragen tot een inclusievere maatschappij.
 
Volgens die redenering zouden er wel eens een massa inclusieve campagnes kunnen komen. Want – en dit is een surrealistische humoristische noot – waarom zouden merken dan niet communiceren rond de vasten bij de katholieken of die voor Jom Kipoer, ter gelegenheid van Hana Matsuri en Kumbh Mela? Haal je kalender al maar boven!
Dag Fatima, door Benoît Pirson
Volgens jou, als trotse moslima en stratege binnen een bureau waarvan ik noch het professionalisme, noch de open geest in vraag stel, zouden de marketing en de bijhorende reclame enkel rekening houden met je geloofsgenoten tijdens de ramadan om ervoor te zorgen dat die kunnen vinden wat ze nodig hebben om feest te vieren op de momenten dat de hemel het toestaat. En worden ze genegeerd voor de rest van het godganse jaar.
 
De vaststelling lijkt pertinent en zegt wellicht veel over een seizoensgebonden commerciële piekperiode. Als trotse reclameprofessional zal je ongetwijfeld erkennen dat het in feite gewoon een handelskwestie is. Een beetje zoals op de markt van de al dan niet praktiserende katholieken ten tijde van de kerstbomen, paaseitjes en Sinterklaaspoppen.
 
Deze mercantiele acties zijn niet exclusief van aard noch van intentie. Ze zijn zelfs maatschappelijk inclusief, aangezien elke gemeenschap op haar beurt een doelgroep wordt, al naargelang haar overtuiging, noden en gewoonten, net zoals voetballers, koffiedrinkers of tampongebruiksters. Allemaal op hun beurt en volgens hun kalender, maar los van deze onderlinge opdelingen gaat het wel om hetzelfde principe en zal elke doelgroep zich haasten om zijn aankopen te doen. Dat principe bevestig je trouwens zelf in je tekst: “Het lijkt alsof online de moslim een gewilde consument is tijdens de Ramadan.”
 
Dat is hij helaas. Net als wij allemaal. Is dat geen geslaagd bewijs van inclusie? Hoe beperkend het ook mag zijn?
 
Voor de rest van het jaar komt het me voor dat slagerijen, kruideniers, supermarkten, snacks en restaurants vandaag allemaal publicitair ‘halal’ vermelden. In mijn ogen van joods-christelijke ongelovige is dat een ontegensprekelijke vorm van exclusiviteit.
 
Dus van inclusie droom ik even hard als jij. Ik respecteer moslims, hun geloof en hun ramadan. Dat verdienen ze, want het zijn vrouwen, mannen, mensen. Daarom en om geen enkele andere reden ben ik dat verplicht. Niet aan Allah en niet aan God en aan geen enkele profeet. Dat is de vrijheid en het geluk dat de seculiere maatschappij ons inspireert en belooft. Rust en kalmte lijkt geboden. We hadden al eens een Koeienoorlog, we gaan toch niet die van het varkensgebraad tegen de lamsschouder ontketenen?
 
De wereld zal beslist vrediger samenleven met minder reclame en minder godsdienst. Inch’Allah.

Archief / BLUE