Het was me het weekje wel op SXSW. A rato van vijf of zes sessies per dag word je geleidelijk meegesleept door het onaflatende tempo van de trends die zich aftekenen. Langzaam maar zeker ontstaan er patronen, verhalen. Mijn hersencellen draaien overuren, leggen verbanden, proberen de vorm van de toekomst die opdoemt in elkaar te passen. Een kristallen bol heb ik niet nodig: ik plug rechtstreeks in de continue stroom van duizenden sessies in en laat me inspireren door deze supervulkaan van ideeën en disruptie.
Naast de technische sessies boordevol AI, kwantum, agents en scifi jargon dat perfect zou passen in een Buck Rogers-film, had deze editie ook een zeer mensgerichte toon. De impact van technologie, klimaat, nepnieuws, dystopische politiek en de mogelijke annexatie van een groot deel van de planeet door Agent Orange, de vreemde kwast van Dogecoin en hun maatje in het Kremlin drukken hun stempel, zelfs op een normaal gesproken optimistisch en enthousiast festival.
Technologie verbindt ons meer dan ooit, maar we hebben ons nog nooit zo alleen gevoeld. SXSW 2025 leek vastbesloten om deze realiteit op te lossen met een arsenaal aan apps, AI-vrienden en augmented reality-brillen, allemaal ontworpen om ons meer ‘verbonden’ te laten voelen.
Ik kwam terecht midden in een surrealistisch experiment: zou een technologieconferentie echt onze moderne eenzaamheid en angst kunnen genezen? Vanaf het begin draaiden de buzzwords om ‘sociale gezondheid’ en menselijke verbinding. Hugh Forrest, de medevoorzitter van SXSW, opende het evenement zelfs door ons aan te sporen om “een gemeenschappelijke basis te vinden, nu meer dan ooit”. Kort daarna riep keynote speaker Kasley Killam sociale verbinding uit als de “ontbrekende pijler” in holistisch welzijn: ze bombardeerde sociale gezondheid als de derde pijler van welzijn, na voeding en lichaamsbeweging. Dit jaar was het duidelijk dat menselijke verbinding de echte ster van de show was, ook al was er veel technologie voor nodig om dit mogelijk te maken.
Verbindingseconomie (maar dan met meer mensen)
Deze heroriëntatie zorgde voor een heerlijk vreemde mix van oprechtheid en spectaculaire technologische demonstraties. Overal waar ik kwam, presenteerden bedrijven gadgets en platforms die ontworpen waren om onze ‘sociale gezondheid’ te verbeteren. Een spreker waarschuwde zelfs dat als je bedrijf niet investeert om de eenzaamheid van mensen te beperken, het achterop zal raken. Ja, blijkbaar maken zelfs merken zich nu zorgen over hoeveel vrienden we hebben - de verbindingseconomie is een realiteit.
De statistieken vlogen in het rond als confetti op een feestje. Een op de vier mensen zegt zich regelmatig eenzaam te voelen en de US Surgeon General vergeleek een gebrek aan sociale connecties met het risico dat je loopt als je 15 sigaretten per dag rookt. Eenzaamheid, omschreven als “de grootste bedreiging in Amerika” voor sommigen (vooral jonge mannen die hun toevlucht zoeken in digital), werd zeer serieus genomen door de conferentie, zij het met een typische SXSW twist.
Aan de ene kant was het bemoedigend om te zien dat er oprechte aandacht was voor mentaal en sociaal welzijn. Sprekers spraken over het creëren van ruimtes die authentieke verbinding bevorderen in plaats van alleen maar engagement in statistieken na te jagen. Aan de andere kant was de ironie zo dik als Texas BBQ saus. Stel je een zaal vol marketeers voor die het belang van empathie en eenheid ernstig onderschreven, terwijl de helft van het publiek live-tweette naar duizenden vreemden: “Menselijke verbinding blijft de ultieme prijs in een digitaal gefragmenteerde wereld.”
In de wereld van SXSW 2025 was verbinding zowel een oprechte menselijke behoefte als het nieuwste modieuze commerciële handelsartikel. Een surrealistische show die me zowel geamuseerd als vreemd optimistisch achterliet.
Augmented reality, echte emoties (of toch bijna)
SXSW zou SXSW niet zijn zonder adembenemende technologische demonstraties, en de editie van 2025 stelde niet teleur.
Ik kwam terecht op “een immersieve trip door het ruimte-tijdcontinuüm”. Wat, vertaald uit het marketingjargon, een waanzinnige off-site demonstratie betekende die augmented reality, VR en AI-verrijkte historische beelden combineerde. Ik zette een AR-bril op en zag meteen oude geschiedenis en sciencefiction toekomstbeelden voor mijn ogen flitsen. Op een gegeven moment merkte ik dat ik als een nieuwsgierige hond aan de lucht snuffelde, want de demo bevatte “OVR digitale olfactorische technologie”, een soort kras-en-snuffel 2.0 van de metaverse. Als je je ooit hebt afgevraagd hoe de toekomst zou ruiken, dan had SXSW 2025 het antwoord: het kwam in de buurt van een mix van verbrande ozon, hoop en popcorn.
Een andere virtual reality-ervaring dompelde me onder in de geest van de rave-cultuur van de jaren ’90, met pulserende bassen en stroboscooplichten, in een poging om tegelijkertijd nostalgie en FOMO op te wekken.
In de AR-tuin van Niantic rende ik samen met andere bezoekers over een grasveld om virtuele wezens te voeren die we alleen konden zien door onze telefoonschermen - een tafereel dat zowel hilarisch als ontluisterend was. Het was alsof het festival tegen ons zei: “Ga naar buiten en ga wat door het gras rollen, maar dan in tech versie.” Ik moet toegeven dat deze augmented reality-tuin vreemden aanmoedigde om met elkaar te praten (“Hé, zie jij ook dat gordeldier op de regenboog, of ben ik het alleen?”), wat bewijst dat een collectieve hallucinatie een gedeelde ervaring kan zijn die verbinding schept. Augmented reality zorgde voor een aantal onhandige diepmenselijke momenten: tegen echte mensen oplopen omdat je afgeleid werd door digitale kabouters, je verontschuldigen en vervolgens samen lachen om de absurditeit van de situatie.
Op zijn eigen bizarre manier wist deze high-tech kermis ons te herinneren aan onze menselijkheid, al was het maar door een paar vriendschappelijke botsingen uit te lokken.
Eenzaamheid en angst bestrijden: ook daar is technologie voor
Naast de glitter van de XR stak SXSW 2025 de handen uit de mouwen om eenzaamheid en angst frontaal aan te pakken. Er was zelfs een Anti-Loneliness Meet Up die ons uitnodigde om “gewoon samen een leuke tijd te hebben”. De sfeer hield het midden tussen een vakantiekamp voor volwassenen en een start-up meeting, ongemakkelijk in het begin, maar eigenaardig warm. Stel je een zaal vol professionals voor die spelletjes spelen om het ijs te breken en met een ongemakkelijke glimlach hun favoriete tekenfilms uit de jaren ’90 of hun gemeenschappelijke trekjes bekennen. Het was ontroerend, een beetje kitsch, maar absoluut effectief om ons uit onze schulp te halen. Ik verliet de bijeenkomst met drie nieuwe contacten in mijn telefoon en het duidelijke gevoel dat ik getuige was geweest van een vorm van welwillende social engineering.
Technologie was natuurlijk alomtegenwoordig. Een panel over de AI-companion besprak hoe deze technologieën onze geestelijke gezondheid zouden kunnen monitoren, met als voorbeeld een robot puppy die je hand kan aaien als hij je verdriet detecteert. Schattig, ja, maar ook een beetje verontrustend.
Ik testte een gadget die trilt als mijn stressniveau stijgt - een soort angst-Fitbit die me uiteindelijk angstig maakte over angstig zijn.
De experts gingen de negatieve aspecten niet uit de weg: overmatig vertrouwen op onze AI-vrienden, privacyproblemen (“Is mijn robothond stiekem mijn verdriet aan het verkopen?”) en de angst die gepaard gaat met overmatig gebruik van deze tools. Op de show was zelfs een virtual reality meditatiestand te zien die ons naar een rustig strand zou brengen om onze zenuwen te kalmeren. Ik probeerde het uit: het was inderdaad ontspannend... totdat iemand “Volgende!” riep en de magie meteen verdween.
Elke hoek stond vol met wellness-apps en connected objects. Maar SXSW 2025 herinnerde ons er ook aan dat de beste remedie soms gewoon is om de hele zooi te unpluggen en een oprecht moment te delen met de persoon naast je.
De menselijke maat van Michelle Obama
Na een aantal dagen schipperen tussen utopische technologische oplossingen en humoristische sociale experimenten, was het meest ‘menselijke’ moment van SXSW 2025 te danken aan Michelle Obama.
Op de laatste dag van het festival stond de voormalige First Lady samen met haar broer Craig Robinson op het podium voor een speciale sessie, en ik voelde de hele conferentie opgelucht ademhalen.
De rij om Michelle te zien strekte zich binnen en buiten het Austin Convention Center uit; duizenden mensen waren bereid om uren te wachten op een dosis wijsheid en menselijke warmte (zonder de noodzaak van een AR-koptelefoon). Toen ze op het podium verscheen, verschoof de energie in de zaal van een hypertechnologische hype naar iets onmiskenbaar oprechts. Dit was geen hologram of een TED-talk gepresenteerd door een algoritme, maar een mens van vlees en bloed die echte ervaringen kwam delen. En dat was precies wat we nodig hadden.
De podcast die Michelle en Craig live opnamen had als thema “wanhoop omzetten in hoop en actie”, een onderwerp dat niet relevanter had kunnen zijn.
Ze sprak over de onzekerheden waar we allemaal mee te maken hebben en erkende dat ze zelf het gewicht van deze gecompliceerde tijden voelt. Ze wees erop dat iedereen - ook zij - worstelt met angst en twijfel. Wat me vooral trof, was haar eenvoudige advies: “In tijden als deze is het beter om niet te proberen alleen door deze moeilijkheden heen te komen.”
In een week die gedomineerd werd door futuristische oplossingen om verbinding te creëren, herinnerde Michelle Obama ons voorzichtig aan een eeuwenoude waarheid: we hebben elkaar gewoon nodig. Het publiek knikte instemmend, was zichtbaar ontroerd, of vergat in ieder geval even hun telefoon. Het was alsof Michelle Obama de ironie van het festival had uitgebannen, de laag satire had verwijderd en ons achterliet met een oprechte menselijke connectie.
Haar toespraak was een cruciaal moment, een herinnering aan de realiteit, als een warme omhelzing na een lange, ijzige wandeling door virtuele werelden.
Human, after all
Toen ik vandaag SXSW 2025 verliet, zat mijn tas vol slimme gadgets, augmented reality goodies en promotiekaarten voor apps die mijn sociale leven moesten verrijken. Maar wat de grootste indruk op me maakte, was helemaal geen technologisch object, maar de diep menselijke ervaring van de gedeelde momenten van vreugde, de ideeën en zelfs kwetsbaarheden.
Het grote experiment op SXSW 2025 was om te zien of technologie ons meer verbonden, menselijker kon laten voelen. Ironisch genoeg is het antwoord ja... maar niet op de manier die je zou denken. Het was niet olfactorische VR of AI die dat deed (hoewel dat leuk en cool was). Het waren eerder de gesprekken die door deze dingen op gang werden gebracht, de onbekende anderen die vrienden werden en het collectieve besef dat we allemaal onze weg door de vreemde 21ste eeuw aan het zoeken waren.
Uiteindelijk herinnerde het festival, dat technologie wilde vermenselijken, ons eraan dat het een goed idee zou zijn om onze menselijkheid wat minder aan technologie toe te vertrouwen. Soms heeft een kamer vol mensen geen nieuwe app nodig, maar alleen toestemming om “een samen een goede tijd te hebben”. In een wereld waar sociale connectie plotseling een kostbaar goed is geworden, bood SXSW 2025 een gezonde dosis connectie, met een knipoog en verstandhouding. Het was oprecht, het was grappig en bovenal was het menselijk. Het soort menselijkheid dat geen enkele hoeveelheid augmented reality kan verbeteren. Wie had gedacht dat het beste gadget op SXSW dit jaar zoiets simpels als elkaar zou zijn?
Kristel Vanderlinden: "Vrouwen zijn HOT".gif)
