Fr

TRAINING&BOOKS

Astro Teller: mijn innerlijke scepticus heeft nood aan een (moon)shot, door Danny Devriendt (IPG Dynamics)

Donderdag 13 Maart 2025

Astro Teller: mijn innerlijke scepticus heeft nood aan een (moon)shot, door Danny Devriendt (IPG Dynamics)

Als Astro Teller iets aankondigt, reageer ik als een laboratoriumrat die het geluid van de korrelverdeler hoort. De man noemt zichzelf de ‘Kapitein van de Moonshots’ en in tegenstelling tot de pseudo-goeroes op LinkedIn, heeft hij de middelen om zijn ambities waar te maken. Mijn Europese scepsis speelt me eerst parten en fluistert me toe dat ik beter even rustig kan luisteren, want “wie weet is dit alweer zo’n maanziek verhaal”. Maar dan herinner ik me dat Astro begiftigd is met zowel de durf als het budget om zijn waanzin om te zetten in realiteit.
 
Deze week, op SXSW, midden in een stad die wordt aangedreven door onaflatende innovatie en onverantwoord sterke koffie, lanceerde Teller zijn nieuwste project: The Moonshot Podcast. Mijn eerste reactie? Een mix van “Yes, nog meer Astro!” en “Oh nee, weeral een podcast”. Maar het is niet zomaar een podcast—het is een productie van Astro Teller. De locatie? De Red River Ballroom in het Thompson Hotel, een plek die zo chique is dat ze zo weggelopen lijkt uit de natte droom van een durfkapitalist. Met enige verbeelding zou je bijna het zachte gezoem van een futuristische lift en het geritsel van versgeprinte NDA's kunnen horen.
X, de plek waar gekke ideeën losbarsten

Voor wie Astro Teller niet obsessief volgt (wat ik dus wel doe), even een korte samenvatting: hij staat aan het hoofd van X, het halfgeheime lab van Alphabet waar de wildste technologische ideeën óf de wereld veranderen, óf spectaculair in rook opgaan. Google Glass? Dat was X. Waymo en zelfrijdende auto’s? Ook X. Wing’s bezorgdrones? Nog steeds X. Internet via Loon-ballonnen? Ehm... dat was ook X, maar niet in de succescategorie.
 
Waarom ben ik geobsedeerd door Teller? Omdat hij behoort tot die zeldzame soort leiders met onuitputtelijke energie, die zowel briljante ambitie hebben als schaamteloos op hun bek durven te gaan. Hij predikt de leer van snel falen, razendsnel leren en herrijzen voor de as afgekoeld is.
 
En laten we eerlijk zijn: met een naam als Astro Teller ben je óf een techvisionair, óf een Bond-schurk. En beide opties vind ik prima.
 
Op het podium naast Astro stonden drie sprekers die niet zouden misstaan in de cast van een sci-fi-dramedy: Adam Savage, de MythBusters-man die leeft om dingen op te blazen in naam van de wetenschap; Nick Thompson, CEO van The Atlantic—een tijdschrift dat zo oud is dat het vast nog archieven op perkament heeft, maar ondertussen balanceert tussen printreliek en digitaal machtsblok; en Dr. Catie Cuan, een choreograaf voor robots. Ja, ze leert robots dansen. Dat bestaat. Ik had er ook moeite mee.
 
Savage, trouw aan zijn liefde voor chaos, verdedigde de noodzaak van vernietiging als onderdeel van innovatie. Thompson filosofeerde over hoe een goed verhaal een dramatische mislukking kan ombuigen tot een vertraagde overwinning. En Cuan? Die blies me omver met haar uitleg dat robots leren dansen niet zomaar een artistieke gimmick is, maar een manier om menselijke perceptie van AI te veranderen. Okeeee.
 
Mislukken is heilig
 
Kijk, ik ben fan van Astro Teller, maar zelfs ik zie de ironie van praten over falen terwijl je gastronomische hapjes degusteert in een vijfsterrenhotel. Maar waar het om gaat is dat falen in Teller’s universum niet zomaar een noodzakelijk kwaad is. Het is de hoofdbrok.
 
“We falen niet zomaar voor de lol”, zei Astro met de Olympische kalmte van iemand met een onbeperkt Google-budget. “We falen om te leren—snel en goedkoop—zodat we ontdekken wat écht werkt. Savage knikte: “Elke raket die ik bouw, elke machine die ik test, niks werkt in één keer. Je leert van de explosie, raapt de brokstukken op en bouwt iets beters.” Cuan legde uit dat dansende robots ontwikkelen een eindeloze cyclus van falen is. Maar elk mislukt algoritme, elke mechanische misstap, brengt hen dichter bij iets dat bijna... levend voelt. Thompson rondde het af: “Mensen houden ervan om te lachen om spectaculaire mislukkingen. Maar als jij het verhaal controleert, verander je een misser in een springplank.”
 
Dus, waar gaat die podcast van Astro over? Simpel: falen omarmen als een chaotisch maar essentieel pad naar innovatie. Hij wil van fail fast iets inspirerends maken, want de realiteit is: we leren meer van rampen dan van vlekkeloze successen. Verwacht diepgaande duiken in bizarre ideeën, ondernemers die balanceren tussen genialiteit en burn-out, en — als we geluk hebben (LOL) — een gastoptreden van de dansende robots van Dr. Cuan.

Toen ik het Thompson Hotel verliet, onder de Texaanse zon, met een ijskoude doppio espresso in mijn hand, voelde ik dat tintelende, krankzinnige optimisme. Dat gevoel dat misschien, héél misschien, het onmogelijke binnen handbereik ligt.
 
Of in ieder geval binnen moonshot-bereik.

Archief / TRAINING&BOOKS