Fr

BLUE

"Uiteraard kunnen vrouwen geen leidinggeven", door Danny Devriendt (IPG Dynamics)

Zaterdag 8 Maart 2025

Zo, daarmee heb je al meteen de meest onwrikbare waarheid van onze tijd voor ogen. Want laten we eerlijk zijn: vrouwen hebben niets te zoeken aan het hoofd van teams, organisaties, steden, landen, ploegen, legers of bedrijven die miljarden wegen. Ze kunnen hoogstens een keuken schoonhouden (zonder weliswaar durven te mikken op een Michelinster - duidelijk buiten hun bereik) en misschien een huis redelijk op orde houden (hoewel ik heb gehoord dat kalende mannelijke butlers een veel effectievere keuze zouden zijn). Al die dingen zijn algemeen bekend, ze zijn gevalideerd door religie, wetenschap en onze geliefde traditie om elk echt bewijs van het tegendeel te negeren.

Vrouwen zijn immers fysiek inferieur, mentaal geprogrammeerd om compromissen te zoeken. Zo worden trouwens veel te veel beïnvloed door hun hormonen om de grote beslissingen met lef te nemen waarmee verantwoordelijke posities gepaard gaan. Ze zijn om zo te zeggen onderhevig aan periodieke schommelingen die hun vermogen om logisch te blijven verstoren. Een cocktail van oestrogeen en empathie die onverbiddelijk leiderschap in de weg staat. De conclusie is dus duidelijk: vrouwen moeten niet leiden, maar geleid, begeleid en wijselijk op hun plaats gehouden worden. Geen wonder dat geen enkele oorlog in de geschiedenis ooit door een vrouw is gewonnen, toch?

Nog niet genoeg geschokt door het voorgaande? Wacht dan maar! Carrières zijn rampzalig voor vrouwen, het zwakke geslacht, en bij uitbreiding voor de maatschappij als geheel. In plaats van te volharden in hun waan van professioneel succes, kunnen ze beter thuisblijven en ons met de regelmaat van een klok voorzien van schattige, gezonde baby's om onze vergrijzende bevolking te verjongen. Laat de volgende generatie maar opgroeien in zalige onwetendheid, vrij van de veronderstelde verplichting om beschamende invloeden als trans of homo te aanvaarden. Laten we en passant een vleugje Pantone door de mix draaien: elk verschil is immers zo ingewikkeld. Een strak plan: geen speld tussen te krijgen.

Word je misselijk van voorgaande uitspraken? Da’s maar goed ook, want ze zijn een sterk staaltje van vrouwenhaat, doordrenkt van vooroordelen en besmet met een giftige dosis patriarchaat. Maar kijk om je heen - sommige mensen zeggen deze dingen nog steeds, doen deze dingen nog steeds, normaliseren ze nog steeds. Er zijn wetsvoorstellen die beknibbelen op vrouwenrechten, mensen van kleur worden stilletjes (of niet zo stilletjes) uit machtsposities verdrongen, terwijl deze bekrompen en voorbijgestreefde manier van denken geleidelijk weer ingang vindt. Met chirurgische precisie worden technologie en media toegerust om vrouwen en minderheidsgroepen te verzwakken.

Als de sociale netwerken gemanipuleerd kunnen worden om te bewijzen dat de aarde plat is, als de wereld geregeerd kan worden door reptilians of als de klimaatopwarming beschouwd kan worden als een verzinsel, dan is het toch poepsimpel om het publiek ervan te overtuigen dat vrouwen enkel een ondergeschikte rol kunnen spelen.

Gek zou je ervan worden. Een maalstroom die Animal Farm, 1984 en misschien een vleugje Mad Max combineert. De maatschappij effent het pad voor deze dystopie. En het komt nog harder binnen, op de Internationale Dag van de Rechten van de Vrouw, terwijl we de geboekte vooruitgang en pioniers die de weg tonen in de kijker zouden moeten zetten.

Maar hier zijn we dan. Je kunt er niet naast kijken op SXSW (*): panel na panel, presentatie na presentatie, dataset na dataset waarschuwen dat de fundamentele vrijheden van vrouwen bedreigd worden. En daar gaan we weer. Ironisch genoeg bevinden we ons in een situatie waarin je zou kunnen zeggen “what's new?”, behalve dat de dreiging nu onheilspellender lijkt. We mogen niet lijdzaam toekijken. We kunnen niet toestaan dat de wolven ons afslachten omdat we beleefde schapen willen zijn.

Hulde dus aan mijn moeder, mijn vrouw, mijn zus, mijn dochter, Sylvie Irzi, Beverly Jackson, Nathalie Lhoir, Axelle Petit, Clio Bellon, Sandra Jansen, Ivana Vilusic, en elke vrouw die leiderschap, vindingrijkheid, compassie en onstuitbare ambitie belichaamt - ondanks de schreeuwlelijken en hun dagelijkse pogingen om vrouwen terug in het keeurslijf van de volgzame huiselijkheid te wringen. Hulde aan alle vrouwen met wie... en voor wie ik heb gewerkt.

Ze verzetten zich. Ze zegevieren. Niet alleen bewijzen ze dat “vrouwen niet kunnen leiden” totaal onwaar is, ze tonen dat het een compleet van de pot gerukte gedachte is. En als we ook maar een zier geven om een tamelijk gezonde toekomst, moeten we opstaan, van ons laten horen en korte metten maken met zoveel waanzin. Wij zijn de muur die deze golf zal stoppen.

Bedankt, vrouwen van de wereld, voor jullie leiding en begeleiding. Bedankt om te waken over een betere wereld, ook al doet de maatschappij alsof jullie dat niet kunnen.

(*) nvdr: Danny Devriendt is in Austin, Texas, op SXSW en presenteert ons naar goede jaarlijkse gewoonte een reeks columns met zijn indrukken en insights.

Archief / BLUE