Fr

TECH

Afstand, door Steven Verbruggen (AdSomeNoise)

Donderdag 25 Januari 2024

Afstand, door Steven Verbruggen (AdSomeNoise)

Het grootste probleem met digitale reclame is niet dat die te technisch, te kil of gewoon te moeilijk is. Het grootste probleem met digitale reclame is dat hij niet tastbaar is.
 
Vergelijk het gerust met een langeafstandsrelatie waarbij je grote liefde aan de andere kant van de wereld zit. De enige manier waarop de relatie kan overleven, is door een flinke portie wederzijds vertrouwen. Zo kan je elke dag facetimen en non-stop chatten met beloftes van eeuwige trouw, maar ‘t echt weten doe je natuurlijk nooit… Dus, zonder vertrouwen is de relatie gedoemd om te mislukken.
 
Laten we die gedachte doortrekken naar reclame.
 
We zijn het traditioneel gewend dat we onze advertenties zelf kunnen controleren. Je zet je TV aan en mits wat geduld zie je je advertentie voor je ogen spelen in de reclameblokken. Hetzelfde geldt voor andere klassieke reclamevormen. Je slaat de krant open, zet de radio aan of je brengt een bezoekje aan je reclamebord. Niet alleen jij hebt direct bewijs van je advertentie, maar ook je omgeving komt ze tegen en kan je meteen vertellen wat ze ervan vinden. Of ze nu tot de doelgroep behoren of niet. Je moet er dus niet op vertrouwen: what you see is what you get.
 
Schrödinger’s Ad
 
Dat tastbare bewijs gaat vaak niet op voor digitale reclame. Je ziet je eigen advertenties misschien zelfs nooit: ze verschijnen op een platform waar je nooit komt, je zit niet in de doelgroep, je spreekt een andere taal… We zouden hier dus kunnen spreken van Schrödingers Ad. Je zou pas weten of je digitale advertenties effectief bestaan als je ze ziet. Net zoals bij de langeafstandsrelatie is er flinke portie vertrouwen nodig.
 
De paradox hier is dat alle technische mogelijkheden dat vertrouwen net inperken. Hoewel we veel scherper kunnen targeten én kunnen meten, voelt de digitale reclame niet per se effectiever aan. Die perceptie duwt digitale advertenties helemaal onderaan de funnel. Wanneer we ze niet zelf kunnen controleren met onze eigen ogen, kunnen we maar beter de harde cijfers geloven. Als we die afstandelijke kliks kunnen koppelen aan verkoop, voelen we ons ietsje comfortabeler bij die o zo ontastbare digitale advertenties.
 
Zo werkt reclame echter niet. Om in de relatiemetafoor te blijven, Last Click Attribution is niet alleen seks op een eerste date, het is seks op het eerste gezicht.
 
De enige manier om uit deze impasse te geraken, lijkt de implementatie van zeer complexe en dure meet-en attributiesystemen. Daarbij helpt het niet dat alle grote ad tech spelers graag een deel van de cookie willen (pun intended). Vertrouwen lijkt dus niet genoeg, we hebben bewijs nodig. En als CMO’s bewijs willen, dan leveren digitale marketeers dat. Daarbij spannen ze vaak het paard achter de wagen door advertenties te plaatsen tussen iemand die al helemaal klaar is om te kopen en .. de transactiepagina. Een gratis conversie, maar wel duur. Merci zoekadvertenties.
 
Ik schrijf dit met mijn mond vol tanden. We weten dat reclame werkt. We snappen hoe merken bouwen werkt. Maar wat ik niet snap, is dat we lijken te denken dat reclame anders zou werken op een digitaal medium. Alsof een mooie merkboodschap minder effect zou hebben in digitale pixels dan in geprinte lijnen.
 
Hoe stappen we eindelijk af van die diepgewortelde misconceptie? Ik heb geen kant-en-klaar antwoord. Wel blijf ik geloven in integratie. Tussen digitaal en traditioneel. Tussen upper- en lower-funnel. Omdat de mensen die we willen bereiken niet zo rigide zijn verdeeld in categorieën zoals onze marketingmodellen durven beweren. Of om de grote David O te parafraseren: de consument is je vrouw en misschien kijkt ze wel tv, én zit ze op Instagram.

Tegelijkertijd.
 

Archief / TECH