Fr

BLUE

2025, het jaar dat we uit onze comfortbubbel van gelijkgezinden komen?, door Peter Verbiest (Hotel Bonka)

Zaterdag 1 Februari 2025

2025, het jaar dat we uit onze comfortbubbel van gelijkgezinden komen?, door Peter Verbiest (Hotel Bonka)

We worden niet langer blootgesteld aan de situatie van de ander. Het eigen gelijk of eigen gevoel primeert. Terwijl dat hyperindividualisme niet leidt tot meer autonomie, wel integendeel. Waarom niet van 2025 het jaar maken waar we uit onze comfortbubbel van gelijkgezinden komen? En daar ook trachten van te genieten?

‘Ze zijn zo anders, anders dan wij, de tegenpartij’ zingt Clouseau voor zijn 40ste verjaardag dezer dagen in het Sportpaleis. Natuurlijk verschillen we veel. In achtergrond, opinie, visie of smaak. Sommige van die verschillen zijn groot, andere klein. Sommige zijn onoverbrugbaar, maar dat zijn ze niet allemaal. Want als de blootstelling aan de situatie of de mening van de ander verdwijnt, dan is er geen dialoog, begrip, empathie of compromis meer mogelijk. Waarom niet in 2025 een inspanning doen om die tegenpartij wèl te omarmen?
 
Migratie, de stijging van de levensduurte, de klimaatontwrichting, armoede, ongelijkheid, onveiligheidsgevoel. Uitdagende tijden voeden angst en uiteenlopende meningen. Sommigen denken er conservatief over, anderen progressief. Maar de echte breuklijn is tussen wie openstaat voor de ander en wie zich voor de andere afsluit, schreef Kris Peeters (Hogeschool PXL) in De Standaard afgelopen jaar.

De fysieke en digitale bubbels waarin we leven maken het overbruggen van die breuklijn niet gemakkelijk. Op sociale media communiceren we met gelijkgezinden. Algoritmes geven ons die informatie die aansluit bij ons denken. In het fysieke leven is die scheiding er ook: inkomensklassen wonen in dezelfde wijken, gaan naar dezelfde scholen, bezoeken dezelfde sportclubs. De lotsverbondenheid verdwijnt, de sociale cohesie verzwakt. Roman Krzanic, sociaal filosoof, schreef in ‘De Geschiedenis van Morgen’ (2024) hoe in tijden van geopolitieke, economische en klimatologische instabiliteit, sociale cohesie en collectieve solidariteit des te belangrijker zijn om stabiliteit en maatschappelijke  vooruitgang te creëren. Toch zoeken we graag gelijkgezinden of gelijkvoelenden op. Het eigen gelijk of gevoel primeert. Terwijl dat hyperindividualisme net leidt tot minder autonomie,
niet tot meer.

Toch kunnen we allemaal kleine stappen zetten om uit onze comfortbubbel te komen en de verbondenheid te versterken. Door iets te doen waar we ons minder lekker bij voelen, waar we niet met gelijkgestemden naar toe kunnen, net omdat het niet tot onze interessewereld behoort. Niet om er op neer te kijken of zich te ergeren. Wel om in alle openheid te luisteren. Om te begrijpen waarom die andere dat wel nodig heeft. Om er gewoon eens trachten mee van te genieten. Of het er over eens te worden, dat het ok is, is om het oneens te zijn. Zo kun je, als welgestelde burger, naar een echt volkscafé gaan en gesprekken trachten aan te knopen. Je kan geregeld een koffie gaan drinken in een koffieshop in een migratiebuurt. Je kan naar een concert gaan, waar helemaal niet je type van muziek wordt gespeeld of een politieke bijeenkomst bijwonen van een partij die niet de jouwe is. Je kan geregeld een krant lezen of naar een radio luisteren die je normaal nooit zou lezen of beluisteren. Of gaan vrijwilligen voor een armoede-organisatie, een woonzorgcentrum of een sportclub, wat normaal nooit bij je zou opkomen. Iets kleins doen dus in plaats van alleen je eigen individuele goesting te volgen. Zo zwaar kan dat voor ons allemaal niet zijn. En misschien gaan we die tegenpartij dan wel begrijpen, aanvoelen of zelfs omarmen. En wordt ze van tegenpartij een stukje medepartij.

Archief / BLUE