Fr

PEOPLE

Waarom ik nooit nog een aardbei zal tekenen, door Marco Calant (Tramway21)

Zondag 27 November 2022

Waarom ik nooit nog een aardbei zal tekenen, door Marco Calant (Tramway21)

Anouk en ik leerden elkaar kennen aan het begin van de jaren ’80. Bij McCann, om precies te zijn. De creatieve directie was op het goede idee gekomen om binnen het creatieve departement een pool van jonge AD’s en copy’s in spe samen te brengen. In die kleine creatieve incubator had ik het geluk met Anouk samen te werken.

We waren met vijf of zes en werden allemaal tegelijk gebrieft rond hetzelfde onderwerp, we deelden onze ideeën en kregen de taak om de ontwerpen die geselecteerd waren door de creatief directeur Cary Grant te tekenen. Hij was niet de echte Cary Grant, maar de gelijkenis tussen onze CD en de bekende acteur was even treffend als die tussen twee druppels Jack Daniels, waardoor we hem als vanzelf zo gingen noemen.

Een van de merken waarop we echt uren gewerkt hebben, was het zuivelgamma Jacky, met zijn eeuwige en verplichte platte kaas met aardbeien.

Elke keer Anouk een paar aardbeien moest tekenen, kwam ze aan mijn mouw trekken, met de vraag of ik dat klusje even voor haar wilde klaren. “Je tekent ze zoveel beter dan ik”, zei ze dan. Natuurlijk deed ik dat dan.

Want wie kon weerstaan aan een vraag van een Anouk?

Haar verzoek is voor altijd opgeslagen in al mijn vezels.

En mettertijd groeide haar vraag uit tot een soort ritueel tussen ons, een ‘private joke’: elke keer ik Anouk terugzag, gaf ik haar een tekening van een aardbei. Daar moest ze steevast om glimlachen.

Vandaag heb ik een aardbei getekend. De allerlaatste. Ik zal er nooit nog een tekenen.

Archief / PEOPLE