Fr

CREATIONS

Readymade up, door Griet Byl (MM)

Zondag 24 Maart 2024

Readymade up, door Griet Byl (MM)

“De bekende kunstenaar Damien Hirst antedateert zijn kunst. De Brit situeerde drie werken uit 2017 in de jaren ’90, toen hij zijn hoogdagen beleefde”, kopte De Standaard onlangs. De krant verwees hiermee naar een onderzoek van The Guardian dat de kwestie aan het licht bracht.
 
Nu is antedateren beslist geen nieuwe praktijk in de kunstgeschiedenis – grote namen als Van Doesburg of Kirchner deden het al, omdat ze bijvoorbeeld zin hadden om als voorlopers van deze of gene stroming te worden beschouwd. Ook Hirst zelf neemt met zijn nieuwe werken uit de jaren negentig niet voor het eerst een loopje met de geschiedenis. Zo presenteerde hij in 2017 in Venetië – net voor en tijdens de Biënnale notabene – zijn ‘Treasures from the Wreck of the Unbelievable’. In die peperdure, maar geniale en vooral groots opgezette expo verpakten hij (en zijn medewerkers) een schat aan perfect nagemaakte, kostbare voorwerpen uit een nepverleden in een fascinerend verhaal waarin vroeger en nu naadloos vervloeien tot het tastbare bewijs van iets wat had kunnen zijn. Als “De zwanenzang van het Avondland” omschreef Ilja Pfeijffer de expo toen treffend in een briljant essay voor NRC.
 
Ook nu speelt Damien Hirst weer met onze gebruikelijke con- en perceptie van de tijdslijn en verklaart zijn antedatering met de stelling dat hij de werken, hoewel ze recent geproduceerd werden, al bedacht in 1999. Niet toevallig was dat de periode waarin hij zijn eerste beesten op sterk water creëerde: die leverden hem toen de prestigieuze Turner Prize op.
 
Voor kwatongen en criticasters hebben zijn advocaten alvast een slimme verklaring klaar: “The dating of artworks, and particularly conceptual artworks, is not controlled by any industry standard”, zo luidde het. “Artists are perfectly entitled to be (and often are) inconsistent in their dating of works.” Ze voegden er nog aan toe dat Hirst al jaren zegt dat wat telt in conceptuele kunst niet de fysieke productie of eventuele vervanging van onderdelen is, maar wel de intentie en het idee achter het kunstwerk.
 
En nu jij. Of er sprake is van platte commercie vanwege een ster op zijn retour, mag je zelf beslissen. Als PR-stunt in een almaar virtuelere wereld kan de case in elk geval tellen vanwege de buzz die ze genereert. Ze bespeelt bovendien slim de registers van reputatiemanagement en crisiscommunicatie. En wie weet scoort ze zelfs hoge ogen op festivals die inzetten op ROI wegens de impact op de omzet van de artiest – die toch al tot ’s werelds bestbetaalde kunstenaars behoort. Wat overigens niets zou afdoen aan de waarde van het werk als creatie of statement over codes in kunst.
 
Wat dat betreft, was Marcel Duchamp Hirst natuurlijk lang voor met zijn badinerende experimenten rond readymade, maar het verhaal van de geantedateerde beelden is een voorbeeldig kind van onze tijd. Eentje waarin de waarheid altijd voor interpretatie vatbaar lijkt. Waarin mensen moeten leren jongleren met desinformatie en de hallucinaties van AI. Laveren tussen de impact van complottheorieën en de wegdeemsterende democratie. Een plaats zoeken tussen technologische ratio en humane empathie. Een nieuwe invulling vinden voor concepten (!) als creativiteit en relevantie.
 
Misschien is dit ook de tijd waarin kunst- en andere geschiedenis net als de basisbeginselen van – jawel – ethiek, communicatie en informatie hoger dan ooit op de agenda van scholen, gezinnen en werkgevers moeten staan. We kunnen toch niet alles overlaten aan ChatGPT?

Illu: "50 cc of Paris Air", a readymade work by Marcel Duchamp. Displayed at the Philadelphia Museum of Art (Wikimedia Commons)

Archief / CREATIONS